The Curse of Robert The Doll : Η Κατάρα του ψυχαναγκαστικου θεατή…

by Αντρέι Κοτσεργκιν

Τον σκηνοθέτη του ROBERT, Andrew Jones, εύκολα μπορούσε να τον κατηγορήσει κάποιος για έλλειψη πρωτοτυπίας.

Όμως μα τον Chucky βλέποντας το sequel, με τίτλο The Curse of Robert The Doll , δεν γίνεται να μην παραδεχτείς την διάθεση για εξέλιξη που επιδεικνύει αυτός ο «Dollmaker» !

Και ναι σίγουρα αυτή η εξέλιξη περιορίζεται σχεδόν αποκλειστικά στο τεχνικό σκέλος και το γεγονός ότι πλέον βλέπουμε τον Robert να κινείται, να κρατάει ξυράφια και να σκοτώνει κοσμακη πνίγοντας τους με σακούλες αλλά και πάλι στο τέλος πήρα πολλά περισσότερα πράγματα από όσα περίμενα να μου προσφέρει αυτό το δεύτερο κεφάλαιο.

Μια φιλοδοξία εντοπίζεται και στο σεναριακό σκέλος. Ο Robert η σατανική κούκλα εξακολουθεί να λειτουργεί ως ένα B μπασταρδεμα των CHILD’S PLAY και ANNABELLE αλλά ο δημιουργός του φροντίζει να εμβαθύνει στο Origin του ενώ ταυτόχρονα στήνει ένα «Evil Toys» σύμπαν, που περιλαμβάνει άλλες μοχθηρες / «ζωντανές» κούκλες, και κάτι μυστήρια μπρελόκ και παιχνίδια που ενδέχεται να κρύβουν τις δικές τους κατάρες !

Φυσικά ο Robert παραμένει ο αδιαφιλονίκητος πρωταγωνιστής του , ανερχόμενου, Horror franchise…

Λίγες μέρες ύστερα από τα γεγονότα της πρώτης ταινίας ένας μυστηριώδης άντρας φροντίζει να πάρει στην κατοχή του την κούκλα που συνδέθηκε με την καταστροφή μιας οικογένειας.

Σύντομα ο Robert καταλήγει να αποτελεί την βασική ατραξιόν σε ένα μουσείο (που ποτέ μου δεν κατάλαβα τι κονσεπτ έχει…) και μάλιστα αποκτά την δική του «Annabelle» βιτρίνα !

Όταν μια νεαρή φοιτήτρια πιάνει δουλειά στο μουσείο, ως καθαρίστρια, αρχίζει να γίνεται μάρτυρας παράξενων περιστατικών, που όλα τους δείχνουν να σχετίζονται κάπως με την κούκλα. Προφανώς κανένας από τους συναδέλφους δεν δείχνει να την πιστεύει και αποδίδουν τις θεωρίες της στην «κόπωση της νυχτερινής βάρδιας«.

Έχοντας δουλέψει για χρόνια ολόκληρα σε νυχτερινές βάρδιες δεν τους δίνω και άδικο για την δυσπιστία που επιδεικνύουν απέναντι στην συνάδελφο τους…

Το δεύτερο ROBERT υιοθετεί Cliffhanger τακτικές. Ενώ αρχικά υπόσχεται να μας αποκαλύψει το «αληθινό Origin» της Evil κούκλας τελικά καταλήγει απλά να στρώσει το έδαφος για την επόμενη ταινία.

Αλλά επιτρέψτε μου να επανέλθουμε αργότερα σε αυτό.

Τεχνικά εδώ διακρίνουμε μια βελτίωση. Ο Jones όχι μόνο ΔΕΝ μας δίνει άκυρα πλάνα που απεικονίζουν τα πόδια ή τις λεκάνες των ηρώων του αλλά τολμά να παίξει με τους φωτισμούς και τις σκιές ενώ το παλεύει να χτίσει και μια ατμόσφαιρα κλειστοφοβίας. Και αν σε κάποια πλάνα βλέπεις τα φίλτρα της κάμερας να αλλάζουν με ανεξήγητους τρόπους ή τον φυσικό φωτισμό να θολώνει τον φακό ε μπορούμε να αποδώσουμε αυτά τα τεχνικά ατοπήματα στην indie προσέγγιση του σκηνοθέτη.

Το Action / Slashing σκέλος μεταφράζεται σε μια τρεμάμενη κάμερα και τον Robert να κουνάει τα ποδαράκια ή το κεφάλι του. Οφείλω να δώσω έξτρα πόντους στην προσήλωση που επιδεικνύει ο σκηνοθέτης ως προς τις λεπτομέρειες. Πχ σε μια σκηνή βλέπουμε τις πατούσες του Robert να έχουν επάνω τους κόκκινη μπογιά. Μια άμεση αναφορά στα γεγονότα της πρώτης ταινίας.

Ο Jones δεν ξεχνάει τον ρόλο που έπαιξε το προηγούμενο φίλμ στην εγκαθίδρυση της μυθολογίας του ROBERT. Σε αυτό πιθανότατα συνέβαλε το γεγονός ότι γύρισε Back to Back τις δύο ταινίες του.

Επίσης εδώ ο Robert αποκτά «φωνή» αλλά και το δικό του Creepy τραγούδι, που ουσιαστικά είναι ένα ξεπατικωμα του θρυλικού Freddy Krueger «νανουρισματος«. Η μουσική της ταινίας είναι ΑΘΛΙΑ. Ειδικά η «σύνθεση» που ντύνει την , μακροσκελή, εισαγωγή θα σε κάνει να θέλεις να πηδηχτεις από το παράθυρο του σαλονιού σου . Σε μια σκηνή ο «συνθέτης» έχει το θράσος να κοπιαρει στεγνά το , σήμα κατατεθέν, theme του Jason Voorhees.

Οι ερμηνείες αυτή τη φορά είναι κάπως πιο «επαγγελματικές» (σε πολλά εισαγωγικά) γεγονός που με ξενέρωσε. Ευτυχώς, έστω και για μια σκηνή, επιστρέφει η πρωταγωνίστρια του πρώτου ROBERT ώστε να καταθέσει μια ερμηνεία βγαλμένη από την «σχολή υποκριτικής του Tommy Wiseau» !

Οι διάλογοι είναι φουλ Exposition. Η ηρωίδα μας από την πρώτη κιόλας στιγμή αρχίζει να υποψιάζεται ότι ο θρύλος πίσω από τον Robert ίσως να εμπεριέχει μια δόση αλήθειας. Βέβαια οδηγείται σε αυτό το συμπέρασμα μόνο και μόνο επειδή της το επιβάλει το σενάριο. Τουλάχιστον ο Jones θα μπορούσε να μας πει ότι η τύπισσα έχει δει άπειρες ταινίες του Evil Doll είδους ώστε να δικαιολογήσει κάπως την διάθεση της να πιστέψει κατευθείαν στην ιδέα ότι μια «ζωντανή» κούκλα δολοφονεί τους συναδέλφους της .

Το The Curse of Robert The Doll είναι ένα ακόμη φτηνό, σε όλες του τις εκφάνσεις, Evil Doll Ripoff movie που κάνει ότι χρειάζεται να κάνει ώστε να σε πείσει να επενδύσεις τον χρόνο σου και σε ένα τρίτο κεφάλαιο. Βέβαια αυτή η εξέλιξη προϋποθέτει από τον θεατή να έχει ολοκληρώσει πρώτα την προβολή της πρώτης ταινίας, μια διόλου σίγουρη υπόθεση. Επίσης η μικρή διάρκεια του sequel (περίπου 70 λεπτά) καθιστά την όλη δοκιμασία πιο εύκολη υπόθεση. Και πάλι εδώ έχουμε με το ζόρι 40 λεπτά «πλοκής«. Παρά την εισαγωγή ενός Love Story αλλά και Whodunit?! στοιχείων η ιστορία παραμένει εντελώς φλατ. Τα υπόλοιπα είκοσι λεπτά είναι απλά Exposition ή filler σκηνές ενώ ο Jones αφιερώνει το τελευταίο δεκάλεπτο ώστε να «χτίσει» την προοπτική όχι μόνο μιας σωρείας από sequels αλλά ενός ολόκληρου franchise.

Στο φινάλε το δεύτερο ROBERT δεν μας αποκαλύπτει και πολλά πράγματα γύρω από την «Κατάρα» που κουβαλάει η κούκλα / Serial Killer.

Αντίθετα «καταριέται» τον , ψυχαναγκαστικό, θεατή αναγκάζοντας τον να καταφύγει στο NETFLIX ώστε να αναζητήσει τις επόμενες τρεις ταινίες αυτού του franchise.

Βαθμολογία : Εξακολουθεί να είναι πιο ψυχαγωγικό το ANABELLE !