MORBIUS : Μια αποτυχημένη και ξεδιάντροπη αφαίμαξη.

by Αντρέι Κοτσεργκιν

O Michael Morbius βρέθηκε στα βάσανα από μικρός.

Ο πιτσιρικάς πάσχει από μια εξαιρετικά σπάνια νόσο που τον αναγκάζει να κάνει τρείς μεταγγίσεις αίματος την ημέρα. Επίσης ο Michael Morbius είναι μια ιδιοφυία.

Στα δώδεκα του ο Michael κατόρθωσε να σώσει την ζωή του κολλητού του , που επίσης υποφέρει από την ίδια ασθένεια, επιδιορθώνοντας ένα μηχάνημα μετάγγισης αίματος με ένα στιλό ! Ο γιατρός της κλινικής που φιλοξενεί τον Morbius εντυπωσιάστηκε σε τόσο μεγάλο βαθμό που αποφάσισε να τον στείλει για σπουδές στην Αμερική, μια ακόμη απόδειξη του ότι όλα τα μεγάλα μυαλά της Ελλάδας είναι προορισμένα να διαπρέπουν στο εξωτερικό.

Μεγαλώνοντας ο Michael κατόρθωσε να εξελιχθεί σε top class γιατρό. Παρά τις προόδους που σημείωσε στην δημιουργία συνθετικού αίματος , το οποίο ελπίζει πως θα τον βοηθήσει να θεραπευτεί από την νόσο, ο Michael δεν είναι ευχαριστημένος με τα αποτελέσματα. Μάλιστα φτάνει στο σημείο να σνομπαρει τα βραβεία Νόμπελ που θέλουν να τον επιβραβεύσουν για ένα ημιτελές προϊόν / φάρμακο.

Νιώθοντας τον χρόνο να κυλάει εις βάρος του ο Michael ταξιδεύει μέχρι την Κόστα Ρίκα. Εκεί χάρη σε μια … άρπα καλεί προς το μέρος του νυχτερίδες βαμπίρ. Αργότερα χρησιμοποιεί το DNA τους ώστε να συνθέσει την πολυπόθητη θεραπεία.

Δυστυχώς η θεραπεία αποδεικνύεται ότι συνοδεύεται από παρενέργειες. Συγκεκριμένα ο Michael Morbius μεταμορφώνεται σε ένα «Βαμπίρ» που κάθε λίγο και λιγάκι νιώθει μια ακόρεστη δίψα για αίμα.

Στο μεταξύ ο κολλητός , και χρηματοδότης της έρευνας του Michael, ανακαλύπτει ότι ο φίλος του «θεραπεύτηκε» και του ζητάει μια δόση από το φάρμακο. Τρέμοντας τις συνέπειες που μπορούν να προκύψουν ο Michael αρνείται να εκπληρώσει την επιθυμία του ετοιμοθάνατου φίλου του.

Μερικές νύχτες αργότερα κάποιος ή κάτι αρχίζει να τρέφεται με τα λαρύγγια αθώων ανθρώπων Ο Michael Morbius αποφασίζει να ερευνήσει τους θανάτους, έχοντας την υποψία ότι μπορεί να ευθύνεται ο ίδιος για αυτούς, ενώ παράλληλα τον καταδιώκει η αστυνομία…

Το MORBIUS στο μεγαλύτερο κομμάτι του είναι ένα εντελώς κλισέ Origin Story.

Πειράματα που πάνε λάθος, ένας αντιήρωας που καλείται να αποδεχτεί και να ελέγξει την σκοτεινή πλευρά του εαυτού του , ένα τυπικό Love Story και ένας Villain που λειτουργεί ως το αρνητικό του αντιήρωα. Όλα τα γνώριμα συστατικά ρίχνονται στο μπλέντερ όμως τελικά το φίλμ δεν μας σερβίρει ένα κατακόκκινο και δροσερό Bloody Mary κοκτέιλ.

Ο Daniel Espinosa είναι ένας «Hit or Miss» σκηνοθέτης. Από την μια μπορεί να γυρίσει ταινίες φισκα στο σασπένς, όπως το LIFE , όμως από την άλλη μπορεί να καταλήξει να σου δώσει ένα εντελώς αποστειρωμενο φίλμ , όπως ήταν το CHILD 44. Στο MORBIUS βλέπουμε δυστυχώς τον δεύτερο Espinosa, αν και για να είμαστε δίκαιοι εδώ τόσο το σενάριο όσο και οι στουντιακες απαιτήσεις / παρεμβάσεις μοιάζουν με σκόρδο που κάθεται στον λαιμό ενός αλλεργικού βρικόλακα.

Σκηνοθετικά το φίλμ είναι τίγκα στο CGI, το slow motion και τα δήθεν «σκοτεινά» χρωματικά φίλτρα , που παραπέμπουν σε εφαρμογή του Instagram ή στο CONJURING σύμπαν. Στο πρώτο μισό τα εφέ είναι κομπλέ όμως η τρίτη πράξη της ταινίας καταλήγει σε έναν αχταρμα που πνίγει την «μεγάλη τελική αναμέτρηση» με μέτριας ποιότητας CGI αλλά και ένα κάκιστο μοντάζ. Παράλληλα ο αντιήρωας ανακαλύπτει, βολικά, νέες δυνάμεις που θα μας βοηθήσουν να τελειώνουμε με την προβολή της ταινίας του . Μια ταινία που παρά την μικρή διάρκεια της στο τέλος δεν σου δίνει και πολύ «πλοκή» ώστε να έχεις κάτι να σκεφτείς.

Το πιο αιχμηρό όμως «παλούκι» στην καρδιά του σκηνοθέτη είναι οι περιορισμοί που του βάζει ένα στούντιο που θέλει οπωσδήποτε να καπαρωσει ένα PG~Rating και κατά συνέπεια έξτρα δολάρια στο Box Office. Εδώ η μεγαλύτερη «πρόκληση» που έχει να αντιμετωπίσει ένα «The Living Vampire» είναι το να βρει έναν τρόπο να απεγκλωβιστεί από ένα σύμπαν που δεν του αφήνει το περιθώριο να λούσει με αίμα την οθόνη. Τελικά αδυνατεί να ανταποκριθεί σε αυτή την πρόκληση.

Υπάρχουν μερικές σκηνές στο MORBIUS που πασχίζουν με όλο τους το είναι να φανούν «Horror» αλλά ο σκηνοθέτης δεν μπορεί να τις αναδείξει. Και ειλικρινά το PG~Rating ΔΕΝ αποτελεί δικαιολογία. Πρόσφατα ο Sam Raimi απέδειξε ότι μπορείς με μαστοριά να σπρώξεις την λογοκρισία στα όρια της και δίχως τον κίνδυνο να «ξεπέσεις» στην «σπηλιά» του R. Αλλά αλίμονο η SONY εδώ και κάτι δεκαετίες μας το έχει καταστήσει ξεκάθαρο ότι δεν επιθυμεί να επενδύσει χρήματα σε σκηνοθέτες που θα διακρίνονται από τόλμη και όραμα.

Στο MORBIUS o Daniel Espinosa λειτουργεί σαν ένας καλός επαγγελματίας «εργολάβος».

Σε επίπεδο ερμηνειών το φίλμ είναι κομπλέ. Ο Jared Leto πασχίζει να προσδώσει στοιχεία «αρχαίας Ελληνικής τραγωδίας» στον χαρακτήρα του. Μάλιστα σε μια φάση παρομοιάζει τον ίδιο και τον φίλο / εχθρό του ως τους «τελευταίους Σπαρτιάτες«. Μια αναφορά στα «ελαττωματικα» παιδιά που στην αρχαιότητα κατέληγαν στον πάτο του Καιάδα. Το σενάριο όμως είναι τόσο φλατ που στο τέλος ο Morbius καταλήγει να λειτουργεί ως ένα «ζωντανό κλισέ«. Υποτίθεται ότι ο Leto πέρασε ένα διάστημα απομονωμένος κάπου στην έρημο ώστε να μπει στο , ψυχρό, πετσί του ρόλου αλλά ειλικρινά δεν υπήρχε λόγος για όλη αυτή την διαδικασία.

Στον αντίποδα ο Matt Smith προσεγγίζει με περισσότερη ζωντάνια τον δικό του βρικόλακα αλλά και πάλι το σενάριο δεν του δίνει και πολλά πράγματα ώστε να γαντζωθει από αυτά. Μα τον Κόμη Δράκουλα ο σεναριογράφος δεν μπορεί καν να επιλέξει ένα όνομα για τον συγκεκριμένο χαρακτήρα !

Σε ένα δίκαιο Hollywood o Smith θα επιδιώκε συνεργασίες με Art ή indie σκηνοθέτες που θα τον βοηθούσαν να ξεδιπλώσει τα ταλέντα του. Να όμως που τελικά αναλώνεται σε ρόλους κλισέ Villains σε στουντιακες και αδιάφορες ταινίες όπως είναι τούτη ή ακόμη χειρότερα το TERMINATOR : Genisys.

Ο Matt Smith πρέπει να σκεφτεί σοβαρά το ενδεχόμενο να αλλάξει ατζέντη…

Οι υπόλοιπες ερμηνείες και χαρακτήρες είναι από το εκπτωτικό ράφι. Στην post credits σκηνή κάνει και ένα , αδικαιολόγητο, πέρασμα ο Michael Keaton σε μια προσπάθεια της SONY να συνεχίσει την αφαίμαξη της εις βάρος του MCU.

Και αυτό ακριβώς είναι το MORBIUS :

Μια ψυχρή και στεγνή «αφαίμαξη».

Το MORBIUS είναι ένα «mess» που δεν είναι καν «Bloody«.

Όπως και το VENOM έτσι και το MORBIUS ως φίλμ μοιάζει να ελευθερώθηκε μέσα από κάποια σπηλιά στην οποία είχε εγκλωβιστεί από την εποχή των 90s. Η ,καθοριστικής σημασίας, διάφορα είναι ότι τουλάχιστον το (πρώτο) VENOM είχε μια διάθεση αυτοσαρκασμου και έναν Tom Hardy να μπαίνει σε Slapstick mode. Εδώ πάλι ο Jared Leto πλέει άσκοπα σε μια θάλασσα σοβαροφάνειας και μέσα στην οποία δεν εντοπίζεται το παραμικρό ψήγμα πρωτοτυπίας.

Αλλά οκ όσο θα υπάρχουν θεατές «ψάρια» να τσιμπάνε ένα γυμνό αγκίστρι αναπόφευκτα η SONY θα συνεχίσει να μας ταιζει «δολώματα» που δεν φέρουν επάνω τους την παραμικρή καλλιτεχνική αξία αλλά και που δεν έχουν έστω την αξιοπρέπεια να είναι κάπως ψυχαγωγικά.

Ειλικρινά το MORBIUS είχε άμεση ανάγκη από μια μετάγγιση Campιλας…

Το χειρότερο της όλης υπόθεσης και το μοναδικό πράγμα που με ενόχλησε , σε μια κατά τα άλλα αδιάφορη ταινία, είναι ότι εδώ ο σκηνοθέτης έχει το θράσος να κάνει μια αναφορά στο… NOSFERATU, βάζοντας τον αντιήρωα του να σαλπάρει σε ένα πλοίο που φέρει επάνω του το όνομα «Murnau«.

Το να παραπέμπεις το κοινό σου σε κλασσικές ταινίες και σπουδαίους σκηνοθέτες που κατόρθωσαν να διαμορφώσουν την μετέπειτα πορεία του σινεμά μέσω της δικής σου ταινίας, που απλά λειτουργεί ως ένα άγευστο «fast food», είναι άκομψο και ηλίθιο.

Βαθμολογία#1 : Δεν φτάνει ούτε καν στην μέση του λόφου…

Βαθμολογία#2 : Καλύτερος φόρος τιμής…